Okres nastoletni nie jest łatwy, z jednej strony kształtuje się osobowość młodego człowieka, własny system wartości, podejmowane są kluczowe decyzje. Niebawem bowiem zacznie się okres studiów i wyboru, który może wiązać się z przyszłością zawodową, z drugiej strony nadal do końca nie ma się na tyle wiedzy i doświadczenia, by z łatwością pokonywać kolejne wyzwania.
W okresie tym twoje dziecko mierzy się też z odbiorem siebie przez innych, jak jest widziane poszukuje akceptacji, boi się odrzucenia.
Często ma nieadekwatny obraz samego siebie, a to też bierze się z tego, że nie widzi siebie prawdziwego z mocnymi i słabymi stronami, bardziej przeżywa swoje braki niż zalety. Porównuje się do innych, do postaci z Social Mediów, nierealnych, w jego oczach idealnych. Jeżeli nie ma zdrowego poczucia wartości w kontakcie z rówieśnikami chce pokazywać siebie jako takie co nie przeżywa słabości, niczego się nie boi i jest wyluzowane.
W jego wnętrzu kryje się jednak smutek, lęk, samotność, nikt go bowiem nie widzi z tym co czuje.
Niestety współczesny świat nie zachęca do pokazywania siebie i swoich uczuć. Jak więc w takim świecie, gdzie liczy się sukces i łatwe życie mówić o swoich przeżyciach, obawach czy niepowodzeniach ?
Jak możesz wspierać swoje dziecko w tym by sobie ufało i nie bało się wyrażać siebie ?
Na pewno ważne jest byś sam/a miała dostęp do swojego czucia i nie bał/a się wyrażać siebie. Istotne też jest, by wspierać dziecko nie tylko, gdy widzisz, że jest już na skraju smutku, a codziennie ciekawiąc się nim i jego światem. Ten świat to nie tylko szkoła i oceny, to też jego pasje, przemyślenia na temat życia, relacji. Jeżeli uważasz, że jesteś mądrzejszy/a od swojej pociechy, to może się zaskocz, zobacz inną perspektywę. Nie szufladkuj go, że tylko gra i patrzy w telefon. Zaciekaw się nim. Twoje dziecko buduje siebie poprzez możliwość ekspresji, poprzez uznanie dla jego zdania i przeżywania.
Daj swemu dziecku trochę oddechu, pamiętaj, że uczy się życia, nie staraj się we wszystkim go wyręczać i narzucać mu swojego zdania, bo już to przeżyłeś/aś i wiesz lepiej. To jest czas na doświadczanie, czasem popełnianie błędów, na nich w końcu się uczymy i dzięki nim rozwijamy. Dzięki temu, że zaufasz dziecku będzie ono mogło też budować swoją odpowiedzialność.
Bądź obecny/a Twoje dziecko mimo, że czasem twierdzi coś zupełnie innego kocha Cię i potrzebuje. Jesteś dla niego wzorem, potrzebuje od Ciebie czuć, że jest ważne, kochane, że akceptujesz je takim jakim jest.
Powiedz mu czasem, że wiesz, że jest mu trudno, pokażesz mu zrozumienie, zachęcisz do rozmowy.
Pamiętaj też, że w tym wieku przeżywa się burzę emocji i uczuć, bądź więc też wyrozumiały/a. Dla Twojego dziecka jego wygląd, rozterki czy to jak jest widziane jest bardzo ważne, nie umniejszaj wiec temu, staraj się rozumieć i urealniać. Ważnym jest by mieć zdrowy obraz siebie i dystans, jednak nie buduje się go poprzez umniejszanie czy żartowanie z przeżyć dziecka. Lepszym będzie jak przyznasz się, że nie wiesz jak mu potowarzyszyć, niż gdy obśmiejesz to co czuje. Zawstydzenie dziecka sprawi, że zamknie się ono przed Tobą, a odbudowanie pomostu do spotkania jest niekiedy bardzo trudne.
Autorka: Dagmara Katowicz